اشعار

امشب ای غـم از دل ما دور باش            امشب ای عفریت خود بین کور باش

امـشـب ای مــاه مـنـیـر آسـمــان            از پـس ابـر سیـه رُخ کـن عـیـان

امشب ای پروانـۀ شب زنـده دار            دور شـمـع یـار پَـر زن بی قرار

امشب ای گمگشتگان شورا کنید            تــا دیــار یــار را پــیــدا کـنــیــد

امشب ای شهر پُر آشـوب حجاز            بر سپهر و مـاه و اخـتـرها بـنـاز

خـاکـیــان نـازنـد بـر افـلاکــیــان            عـرشـیـان محـتـاج فیض خاکیان

ای قـلـم امـشب کـجـا بُـردی مرا            تـا حـریـم کــبـریــا بُــردی مــرا

بـاز سـوی کـهـکـشـانـم می بـری            تـا کـدامـیـن آســمـانـم مـی بــری

می دهد این مـژده جـبـریـل امین            شـد شب مـیـلاد عـیـسـای زمیـن

یک صدا عـالم صدایش می کـنـد            عـیـسی مـریـم دعـایـش می کـنـد

گر بشر گویم بشر حیران اوست            ور ملک گویم ملک دربان اوست

او جواد است و عزیز مرتضاست            راحت جان علی موسی الرضاست

گـویــد اربـاب خـرد بـا اعـتــقـاد            یـا جــواد و یـا جــواد و یـا جــواد

ای هـــــواداران اولاد رســـــول            وی ثـنـا گـویـان زهـرای بـتــول

همت مـرغ هـمـائـیـتـان کجـاست            حال کشکول گـدائـیـتـان کجاست

نـور در ظـلـمت سفـیـدی می دهد            فـاطـمـه بر شیـعـه عیدی می دهد

سر دهـیـد این زمـزمـه اندر نهاد            یـا جــواد و یـا جــواد و یـا جــواد

قـاصـدا امشب به رضـوانـم بـبـر            نه به رضـوان بر خـراسانم بـبـر

گو مبـارک باد این فـرخـنـده عید            جـان ایـران جـان جـانـانت رسید

طوس را امشب چراغان کرده اند            جشن بر پا در خراسان کرده اند

مادری، فـرخنده زاد آورده است            نازنـیـنی چون جـواد آورده است

گـویـد احـسـن ای گـل بــاغ وداد            یـا جــواد و یـا جــواد و یـا جــواد

امشب بـه جـهــان آمـده پیغمبر دیگر؟            یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟
یا از حسنین است عیـان منظر دیگر؟            دارد به سـرِ دست، رضا کـوثـر دیگر

بُـشـری که دلِ آل محـمّـد همه شـاد است
این مـژده بگوییـد کـه مـیـلاد جـواد است

ای بـحـر تـجـلّـی گـهـرت باد مبارک            ای شـاخـۀ طـوبـا ثـمـرت بـاد مبارک
ای شـمـس ولایت قـمـرت باد مبارک            مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بـاد مـبـارک

این قـبـلۀ اربات مـراد اسـت، مـراد است
الحق که جواد است جواد است جواد است

بـا ماه بگـوییـد چراغ سحـر است این            با مهر بگویید که از مهر، سر است این
طفلش نتوان گفت که خیرالبشر است این            جانم به فدایش پسر است این پسر است این

ما را به پسر بودن او فـخـر از آن است
کو بعد پـدر، رهـبر خـلق دو جـهـان است

این است کز آغـاز خـداونــد ستـودش            این است که بگشود نبی لب به درودش
این است که افتاد «کرامت» به سجودش            این است که جود آمده مرهون وجودش

جـوشد ز کـفـش لطف و عنـایات خـدایـی
آرنـد به سـویـش هـمـگـان دست گــدایـی

سرتا بـه قـدم حسن خـداونـد جـلـیـلش            مـرآت جمـال نـبـوی روی جـمـیـلـش
زوّار حـرم آدم و نوح است و خلیلش            مأمون شده در اوج شهی عبد ذلـیـلش

این است که در محضر او زادۀ «اکـثم»
آورد چو یک کودک نـاخـوانـده الف، کم

این است همـان مـخـزن اسـرار الـهی            وابـسـتـه بــه عـلـم ازل نـامـتـنــاهــی
بی‌ پـرتـو او عـلـم سیاهی است سیاهی            دارد خبر از ابـر و هـوا و یـم و مـاهی

کز معجـزه‌اش هوش پرید از سر مأمون
گویی که جـدا روح شد از پـیکـر مـأمون

'ای از ازلـت نـــام دل‌ آرای مـحــمّــد            'وی آیــنــۀ طـلعـت زیــبـای مـحـمّــد
'سـرتـا به قــدوم تـو سـراپـای مـحـمّد            'بوسیده پـدر روی تو را جـای محـمّد

از جـود تـو یا فـضل تو یا عـلم تو گویم؟
وز خـلـق تو یا خـوی تو یا حـلم تو گویم؟

با این همه اوصاف خـدایی ز خـدایت            در حـیـرتم آخر چه بگویم بـه ثـنـایت
گوهر چه بوَد تا که بریزند بـه پایت؟            فــرمـود پـدر: ای پـدرم بـاد فــدایـت!

تو مصحـف زهـرایـی و قـرآن رضـایـی
تو روح رضا، قـلب رضا، جـان رضایی

فـردوس بَرد سـجـده به خـاک قـدم تو            رضوان شده پـیـوستـه گـدای کـرم تو
هنگـام عطا ظرف وجـود است کم تو            حـــجِّ حـــرم الله، طــواف حـــرم تــو

از ما همـه دریـوزگـی و عجـز و گـدایی
از تو همه لطف و کـرم و عـقـده‌ گـشـایـی

بگـذار کـه سرگـرم هـیاهـوی تو باشم            تا جان به لبم هست، ثنـاگوی تو باشم
باشد که فقط تـشنـه لبِ جـوی تو باشم            مولا کـرمـی؛ زائـر آن کـوی تو باشم

آن روز که خـلـقـت همه دامان تو گـیرند
زنـجـیـر مـرا دست غـلامـان تـو گـیـرنـد

تـو دسـت عطـا و کرم و لطف خدایی            تو در دو جهان از همگان عقده‌گشایی
تو حج و تو میقات، تو مروه، تو صفایی            مـا جملـه گـدا و تـو جواد ابن رضایی

جود و کرم از توست، تضرع صفت ماست
والله گـــدایـــی درت ســلـطـنـت مــاسـت

مـن مـیـثـم آلـودۀ بـی‌دسـت و زبــانــم            در بـاغ بـهـار تو کـم از برگ خـزانم
مــگــذار بَـرِ بـاد بـه کــوی دگــرانــم            بـگـذار در اطـراف گـلـت خـار بـمانم

من با هـمـه گـفـتـم که جـواد است امـامـم
بـاشـد که بـخـوانی ز ره لـطـف، غـلامـم

باز گل وا شده و دهر گلستان شده است           گلبن عشق شکوفا و گل افشان شده است

با نـسیـم سحـری عطـر بهـار آمده است           چمن حُسن پر از لاله و ریحان شده است

باز کن پنجره را صبح وفا سر زده است           نهمین مهر جـهـانـتـاب نمایان شده است

مهبط وحی خدا، شهرِ پُر از نـور رسول           از تجلای همین مهر چراغان شده است

آفـریـنـش شـده از شـوق؛ تـمـاشـاکده اش           چشم هستی به رخش واله و حیران شده است

آری ایـن آیـنـۀ نـور جـواد اسـت کـز او           آسـمـان مثل زمین آیـنـه بندان شده است

یک نظر کرد به او شمس ضحی ناگه دید           جـلـوۀ او به هـزار آیـنه تابـان شده است

هـمـره زمـزمۀ خـواب و زلال اشـکـش           شادی شمس ضحی باز دو چندان شده است

بضعۀ پـاره تن اشـرف انسان ها اوست           هرکه در مکتب او آمده انسان شده است

پور موسی است که انـوار خـداوندی او           باعث حیرت صد موسی عمران شده است

نه همین کـور شـفا یـافته از حضرت او           دردها با نگه اوست که درمان شده است

سـائـلان حـرم عـشـق؛ کـریـم آمـده است           آنکه از جود و کرم شهرۀ دوران شده است

آسـمـان دیـد که با جوشش دریـای کـرم           ساحل جود پُر از لؤلؤ و مرجان شده است

پـور اکـثـم به خـداوند که حیرت زده از           پاسخ مسأله هایی است که عنوان شده است

جز خـدا کیست که آگـه بُود از منزلتش           قدر او در دل هرکس که فروزان شده است

چون کند شکر وفائی که ز فیض نگهش           آبـرومنـد دراین عـالـم امکـان شده است

نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر           با همین عمرِ کمش سایه شود بر سر شهر

نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است           پسر حضرت ارباب خودش ارباب است

نـهـمیـن جـود رسـیده است گداها شادند           خــبــر آمـدن عـشـق بـه هـم مـی دادنـد

چه کسی جود و کرم اینهمه بی حد دیده؟           سـومـیـن دفـعـۀ دنـیـاست مـحــمّـد دیـده

نـور چـشـم پـدری بعـد چهل سال رسید           و چهـل سـال پـدر طعـنـه ز اغـیار شنید

آخـرین شام از این چـلـّۀ تار آمده است           ماهی از دامن خورشید به بار آمده است

آمــده بــار امـامـت بـکـشـد بـر دوشـش           یاوه گویان همه ساکت و پدر مدهوشش

عِـلـم از درک مـقـامـات پـسـر جا مانده           دهن شـهـر از این مـعـجـزه‌ها وا مـانده

خردسال است ولی مثل پدر تابیده است           تکۀ آینه ای رو به روی خـورشید است

دهــم مـاه رجـب آمـده خـورشـیـد نــهـم           حالـت شـهـر شـده مثـل شـب سیـزدهـم

مـژده دادند مـریدان که مراد آمده است           نهـمـیـن حـیـدر کـرار، جـواد آمده است

یکی یک دانـه شدی دلـبـر بـابا شـده‌ای           خوش به حال دل رعیت که تو آقا شده‌ای

بس که هر بیت نشانی ز حضورت دیده           در دل مـثـنـوی‌ام شـوق غـزل پـیـچیـده

زلف بر باد بده، من که دلم بر باد است!           ناز بنـیاد کن این مشتری‌ات آماده است

سـرم از بـابـت بـیـعــانـه نــثـار قـدمـت           در ره عشق شما سخت ترین هم ساده است

تو جـواد بن رضا؛ بـنـده غـلام بن غلام           هر که در خانۀ تو گشته غلام آزاده است

خاک نعـلین شما اوج کـمالات من است           اعتباری هم اگر هست نگاهت داده است

پر زده مـرغ خـیـالم پیِ اوج آمده است           زیر پاهای شما خسته شده است افتاده ست

آسـمـان حـرمت مثل خراسان آبی است           آبی کـاشی‌ات از گـنـبـد گوهرشاد است

پنجره‌های ضریحت سوی مشهد باز است           پشت هر پنجره یک پنجـرۀ فـولاد است

کـاش یک بـار بـیـفـتـد گذرم سمت شما           چه مسیری است مسیر سفرم سمت شما

هر قدم راه رسیدن به تو بوسیدنی است           بعد شش گوشه دوتا گنبدتان دیدنی است

امشب شب گدایی وعرض ارادت است           بـاب الـمـراد آمـده و وقت حـاجت است

امشب دوباره خنده به لبهای مرتضی است           وقـت نــزول آیــۀ نــاب امــامـت اسـت

یک یا جواد گـفـتـم و دل کاظمین رفت           نوکر همیشه در پی طوفِ زیارت است

یادش بخیر جـامعه خـواندم میان صحن           بین بهشت...نه...حرمت فوق جنت است

وقت زیـارتـت هـمـه در فـکـر مشهـدند           ازبس میان این دو عمارت شباهت است

حُـبّ تـو را امـام رضـا هـدیـه مـی دهـد           با این حساب عاشـقـتان با سعادت است

مــا را ولایـت تــو ز آتـش نــجـات داد           خواندی مرا که عادت این در مروّت است

ما سـائـلان سـفــرۀ پـر بــرکـت تــوأیـم           هـر کـس نشد گـدای شما بی لیاقت است

تـوحـیـد بی ولای شما کـفر مطلق است           دیـنِ بـدون نام تو عـیـن ضـلالـت است

تـنـهـا به فـعـل و سیـره تـان اقـتـدا کـنـد           امروز اگر که شیعه به فکر برائت است

بر خشم و کینه های تو از آن دوتن قسم           لعن عدوی فـاطـمـه هر دم عبادت است

صد مرده زنده می شود از نام نامی ات           عیسی دخیل توست که اهل کرامت است

با ذکـر یـا جــواد دلـم زیـر و رو شـود           نـامت برای قـلـب سیاهم طهـارت است

شـعـرم اگـر تـوان ثـنـای تو را نـداشت           آقا ببخش شـاعـرتان بی بـضـاعت است

مـوسـاى عـیـسوى دم، هـفتم امـام شیعه           از کـاظـم غیـظ افزود بر احترام شیعه

آیـد شـمـیـم جـنـت زد بر مـشـام شیـعـه           گشتند زان شه دین، شاهان غلام شیعه

بگرفت چون که آن شاه بر کف زمام شیعه           گردید نـور ایـمـان ظلمت‏ زداى شیـعه

هر کس که تاجِ مهـرِ تو بر سـر ندارد            از سـجـدۀ گـمـراهـیـش سـر بر ندارد

سرمایـۀ عـشـق شـما راه نجـات است            بیچاره هر کس عشق تو در سر ندارد

لازم نـکـرده که مـرا فـردا بـخـوانـنـد            جـنّـت اگر از نـامـتـان سـر در نـدارد

باب الجـوادی مـطـمـئـناً هـست آن جا            مـحـشـر از این در هیچ بـالاتـر ندارد

گـشـتـم ولـی دنـیـای شـیـعـه از ائـمّـه            مـولـود پـر خـیـر و مبـارک تر ندارد

کـوری چـشـم دشمنان إبـنُ الـرضایی            کی گـفـتـه سلطانم عـلـی اکـبر ندارد؟

دردانـۀ سـلـطـان طـوسـی یـا مـحـمــد            والـیِّ مـا غـیـر از شـمـا دلـبـر نـدارد

عطری که از ذکر لبت در شهر پیچید            عـود و گـلاب و نـافه و عـنـبـر ندارد

گـشـتـم ولی هـم ارزش خـاک عبـایت            در ارض و در افلاک سرتا سر ندارد

فـهـمـیـده ام از نامـۀ سلطان، که عـالم            کُـنـْـیـه نـکـوتـر از ابـا جـعـفـر نـدارد

در کـاظمینت هر کسی آمد دلـش ماند            راهـی بـجـز ایـن راه تـا آخــر نـدارد

"وَ انْظُرْ إِلَیْنَا نَظْرَهً ..." عیدی همین بس            عـالـم بـجـز چـشـم شـما محـور ندارد

می دوزد آخر چشم خود را بر دو دستت            مـرغـی که در وقـت پـریدن پَر ندارد

مـحـشـر بفهـمـد جایگـاهِ عصمتـت را            هرکس تو را در این جهان باور ندارد

سـتـارۀ سـحــری مــژدۀ سـحـر مـی داد            فـروغ صبح ز پایان شب خـبـر می داد

ز صحن سینۀ ما دست عاطفت از شوق            کـبـوتـر دل ما را به عـرش پَـر می داد

فضای شـهـر مدینه معـطـر از گـل بود            شـبـی که گـلـبـن بـاغ ولا ثـمـر مـی داد

مـگـر نـسـیـم ز بـاغ بهـشـت آمـده بـود            که بوی نابِ گـل و سبزه های تر می داد

سحاب رحمت حق بر مدینه سایه فکـند            خدا به حجت خود کوثـری دگر می داد

فلک به یمن قـدومش ستاره بـاران بود            خـدا به شـمـس سپهـر ولا قـمـر می داد

زدیـدگـان پـدر اشک شـوق جاری بود            شبی که بوسه به رخسارۀ پـسر می داد

برای خـلـق گـنـهـکـار در شـب مـیـلاد            خدا به نخل شفـاعت دوبـاره بر می داد

نـهـم سپـهـر ولایـت جـواد اهـل البـیـت            کـریـم بود و به هـر بـیـنوا گهر می داد

هـنـوز کـعـبـه شهادت دهد بدان محـفل            هرآن که مسئله پرسید از او نظر می داد

دلم گرفته چه می شد اگر خدا یک شب            چنان نسیم به کـویش مـرا گـذر می داد

چه عقده ها که وفایی زدل نمی شد باز            به مـا اگـرکه خـدا بـرگـۀ سـفـر می داد

باران زده بر کوچۀ احـسـاس من انگار           سرشار طراوت شده این جان و تن انگار

مبـهـوت شده آیـنـه در خـویـشتن انـگـار           خورشید به وصفت شده گرم سخن انگار

از شـوق تمـاشای تو عـالـم هیجانی ست

حتی به سر پـیر خِـرد شور جوانی ست

در آرزوی وا شــدن غـــنــچــۀ دلـــدار           لبـخـنـد به روی همه - آزاد و گـرفـتـار

خوشبخـتـی یـاران شده در آیـنـه تکـرار           کـم نیست غـم دل، ولی انگـار نه انگار

این جـام بـرای نـهـمـیـن مـرتـبه پُـر شد

کـشـکـول قـلـنـدر صفـتان یکشبه پُر شد

مـولای من! ای گـرمی بـازار جـوان ها           ای شـیـفـتـۀ سـروری تـو دل و جـان ها

در طول زمان، طول زمان، طول زمان ها           هی زخم زبان، زخم زبان، زخم زبان ها

گـفـتـنـد که مـقـطـوع شـده نـسـل امامت

اما لـقب "شـمـس نـهـم" خـورد به نـامت

ای آیـــنـــۀ عـــاشــقــی ضــامــن آهــو           برده دل و دین از همه آن طاق دو ابرو

گـلنغمۀ محراب تو "یا مبدئ" و "یا هو"           بـر پـای تو افـتـاده دل خـلـق ز هـر سو

عـلم و کرم و فضل تو ره یافـتنی نیست

در بخشش و احسان تو حرف و سخنی نیست

آتـشـکـدۀ عـشـق مـنـی ای نـهـمین نـور           با تو بـدهد بر هـمه افـلاک، زمیـن نـور

خورشید فـرو رفته در اندیشـۀ این نـور           نامیده تو را آینه "خوش جلوه ترین نور"

عنوان ولیـعـهـدی سلطان فقط از توست

بر تخت سخن، کام دُر افشان فقط از توست

ما شیعه و چون موج به دریات خروشان           در تشنـگـی چـشمۀ چـشـمان تو جوشان

در گوشـۀ میخـانه ز ما چـشم مـپـوشان           از بـادۀ عـرفـان قـدحـی چـنـد بـنـوشـان

گـشـتـیـم و نــدیـدیـم شـبـیـه تـو مــرادی

حقا چه کریمی، چه امامی، چه جوادی!

از تـیـرۀ سـلـمـانـم و از نـسـل غــدیــرم           کُـشـتـه ست مرا شـوق حریمت، بپذیرم

بگـذار تو را سخت در آغـوش بـگـیـرم           در شـعـله ات ای شمع چو پروانه بمیرم

ای مـایـۀ آرامـش خـورشـیـد خـراســان

امشب شب عشق است ز ما چشم مپوشان

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

اصل دین خَیرالوری کهف التقی بَدرالدُجی           جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم

مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال           اخـتـرانت سـجـده آوردنـد بر خـاک قـدم

هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین           هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم

هم جـوادبن جـوادبن جـوادی وقت جـود           هم کـریم بن کـریم بن کـریـمی در کـرم

نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها           گفتی از ابر و هوا و ماهی و امواج و یم

پورِ اکـثم پیش لطفت از خجالت گشت لال           خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم

در سنین کودکی از سوی حق بودی امام           همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم

دامن ریحانه از مهر رخت دریـای نـور           عـاشر مـاه رجب از احتـرامت محـتـرم

دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو           تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم

ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم           زادۀ هـشتـم امام و هـفت گـردونت خـدم

ای زشش سو پنج حس و چار ارکان و سه روح           در دو گیتی زامر یکتا با نظامت منتـظم

گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک           گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم

کیست مثل تو که در طفلی ز سرداران علم           عـلم او گـیرد فـزونی نام او گردد عَـلـَم

با هزاران حلَ مشکل در سنـیـن کودکی           ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم

مور اگر حکم از تو گیرد ای سلیمان وجود           تاج بستاند ز مأمون، سلطنت از معتصم

مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو           زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم

سرزمیـن مکـه را بر کـاظـمـیـنـت التجا           چار ارکـان حـرم را چار دیوارت حـرم

آن که در راه تو از جان و تن خود نگذرد           هم به جان کرده جفا و هم به تن کرده ستم

جود تو جـود خـدا و لطف تو لطف خدا           یـا جـــواد الاولــیــا؛ ای مـظـهـر الله اَتَـم

هرکه هستم هرچه هستم هستیم مهر شماست           با همین روی سیاه و دست خالی پشت خم

تو همان جان وجودی ما همان جسم ضعیف           ما همان تاریکی محض و تو خورشید قدم

ای همه خورشید عالم تاب بر ما هم بتاب           وا رهان از تیرگی و نور کن سر تا قـدم

مهر رخسار تو نور محض و چشم ما ضعیف           جود و احسان تو بیش از بحر و ظرف ماست کم

هم به تو محتاج از صبح ازل فضل و کمال           هم ز تو پـایـنده تا شـام ابد عـلـم و حکم

هر که شد ظرف وجودش خالی از مهر شما           پُر شود از آتـش خـشـم خـداونـدش شکم

نار با تو می شود رشک گـلستان خـلیـل           خُلد بی تو خانۀ درد و غـم و رنج و الم

با وجود آن که از اعمال، دستم خالی است           از ازل دانـستـه ام مهـر شما را مـغـتـنـم

دین من عشق شما، آئین من مهر شماست           گو که سازد دشمن کـافر به کـفـرم متّهم

با تولاّی توأم دیگر به این و آن چه کار           آن که را باشد صمد کاری نباشد با صنم

میفروشم تا صف محشر به آب خضر ناز           گر رسد بر کـام جـانـم از یـم جود تو نم

جود تو بر جود و احسان و کرم داد آبرو           مهر تو وحدت دهد بر گرگ و چوپان و غنم

نـقـش پـای زائـرت در دیـدۀ (میـثم) بود           بهتر از ملک عجم تـابنده تر از جام جم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

وصـف سجـایـای تـو بـی انـتـهـا           روح تو دارای صـفـاتـی اصیـل

ذرّه ای از نور تو خورشید و ماه           چـشـمـه ای از غمزۀ تو سلسـبیل

مـحـضـر تـو مـهـبـط نـور خــدا           مـکـتـب تو مکتب وحـی و دلیل

سـلـسـلـۀ مـادری اَت  فــاطــمـی           دودۀ بــابــایــیِ تـو تــا خــلــیــل

هرچه بگـوئـیم ز دریـای حُـسـن           هست از این بـحـر نـشانی قـلـیل

ذکــر دل خــیــلِ غــلامــانِ تــو           نـعـم المـولاست و نـعـم الوکـیـل

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

آنـکـه گِـلِ نــوریِ تـو بــیـخـتــه           مِـهـر تـو را در دلِ مـا ریـخـتـه

از عـدم انـگـیـزشِ هـفت آسمان           گـشـت ز نـام تـو بر انـگـیـخـتـه

چون بدهد (کُـن فیکـون) امرِ تو           پـای اشـارات تـو سـر ریـخـتــه

از تـو و اسـرار تـو آگـاه نـیست           عــالـم و فـرزانـه و فـرهـیـخـتـه

شیعـه از آن روز شده شیعـه اَت           کـه دل او بـا گِــلــت آمـیـخــتــه

کـیـسـتـی ای کـوثـر دوم، جـواد           نـام تـو مـوج کـرم انـگـیـخــتــه

سـورۀ کـوثــر ز تـو احـیـا شـده           ابـتـر از این مـعـرکه بگـریخـته

خـصـم رضا روز جـزا از قضا           پـس به زبـان می شـود آویـخـته

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

کـیـسـتـی ای سِـرّ نهـان و عیان            نـورِ بـر اَفـراشـتـه تــا آســمــان

مَـظـهـر اسـماء خـدا یک به یک           مُـظـهـر اوصـاف خـدا آن به آن

تـا مــتــولــد شــدی از مــادرت           اشـهــدِ تـو بــود بـه روی زبــان

سـجـده کـنـان غُـلـغـلـه انداخـتـی            در همۀ کون و مکان یک زمان

چـشـم خـدابین تو از جـنس نـور           وز همه عالم خـبـرت هر مکـان

تک تکِ اعـمـال محـبـین توست           زیـر نـفـوذ نـظـرت در جـهــان

سـایـۀ تو حضرت روح الـقـدس           در همه جا هست ترا همچو جان

مـورد تـایـیـد خــداونــدِ تـوسـت           آنچـه تو انـجـام دهـی بـی گـمـان

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

ای هــمــۀ زنــدگــی اهـل بـیـت            مــایــۀ بـــالـنــدگــی اهــل بـیـت

بـــنـــدگــیِ راه خــدا کـــرده ای            مـثـل هـمـه بـنــدگـی اهـل بـیـت

کـاش که می شد همه اعـمـال ما            مــایــۀ زیـبــنــدگــی اهـل بـیـت

کـیـسـت بـرازنـدۀ عصمت شود            مــثــل بــرازنــدگـی اهـل بـیـت

هـسـت پـیـام تو به ما شـیـعـیـان           پـیـروی از زنـدگــی اهـل بـیـت

غـیـرت زهـرایـی اَت از کودکی           جــلــوۀ رزمــنـدگــی اهـل بـیـت

شـیـوۀ ما پـیـش روی دشـمـنـان            شـیــوۀ تــوفــنــدگــیِ اهـل بـیت

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

باز شد یک سحر آن پنجرۀ شرقی عشق           نفسی باز بخـوان حنجـرۀ شـرقی عشق

آه ای دل چه کنم در شب بارانی خویش           به کجا خیره شوم با تب طوفانی خویش

آسـمـان جلوه گر حُسن تماشایی کیست؟           این همه همهمه از کار مسیحایی کیست؟

کیست امشب که به مهمانی نور آمده است           کیست امشب که بر این طاق بلور آمده است

آسـمـان خـاک بـهـاری شـده از آمـدنش           تـا زمـیـن آیـنـه کـاری شـده از آمـدنش

باغ ها غرق گُل اند و همه گُل ها مستند           موج ها پُر ز می اند و دل دریـا مـسـتـند

تـاکـهـا غـرق شـرابـنـد و سبـوها لبـریز           قـلـبـهـا مست تـریـنـنـد و گـلوها لبـریـز

هـمه آفـاق ز گـیـسـوی شقـایق سرشـار           آفـریـنـش همه از بوی شـقـایق سـرشار

کوچه کوچه همه جا باغ بهشت است ببین           خانه خانه همه گل خشت به خشت است ببین

کیست این آمده ای دل دل دلخـستـۀ من           کیست این گـمـشـدۀ هر گـرۀ بـستـۀ من

مـشـکـلـم وا کن و از بـادۀ او نوشم کن           بـوی یـار آمده ای دلـشده مـدهـوشـم کن

گفت با زمـزمـۀ شعـر خراسانی خویش           گفت با نغمۀ حـیرانی و طوفانی خویش

ای گره خورده ترین،فصل مراد آمده است           در و دیوار گواه است، جواد آمده است

آمـده روح دل انـگــیــز بـهــاران کــرم           آمـد از راه خــداونـد سـخـا، جـان کـرم

آمده ناب تـرین عـیـد در این عـیـد ترین           آمـده مـاه تـرین، آمـده خـورشـیـد تـرین

آمد و رونق خورشید شکست از قدمش           قفل هر سینـۀ نـومیـد شکست از قدمش

شب یوسف شده در خانۀ یعـقـوب ترین           شب محـبـوب تـرین هـدیـۀ ایـوب تـرین

شب گـلـخـندۀ زهـراست، خـدا می خندد           شب لبـخـنـد جـواد است خـدا می خـنـدد

هـمـه تا صبـح پی عـقده گشا می گردند           همه پروانه صفت گردِ رضا می گردند

امشب دهید مژده صدف را به گوهرش           آن گوهری که رنگ الهی است زیورش

امشب فـلـک گشـوده به مـاه مدینه چشم           ریـزد به خـاک مـقـدم آن مـاه، اخـتـرش

امشب به خـنده شمس ولایت گشوده لب           در کـف بُـود ستـارۀ خـورشیـد پـرورش

امشب خـدا بـه خـلـق، جـواد الائـمـه داد           آن کس که گشته جود و کرم سائل درش

امشب عـلـیّ سـوم و هـشتـم امـام ماست           ریـحـانـه ای ز دامـن ریـحـانـه در برش

نـــور نــهـم امـــام نـهــم حــجّـت نــهــم           وجـه خـدا که گشته رضـا مات منظرش

آیـیـنـۀ رضــا کـه ســلام و درود خـلــق           بـر آفـتـاب حُـسـن و جــمــال مـنــوّرش

تا نـام حـق بود، صـلـوات و سـلام حـق           بر حضرت جواد و به ریحـانه مـادرش

این است آن امام جـوادی که دست جـود           بـاشـد به دسـت پُـر کـرم جـود پـرورش

این است آن جــواد امـامـان کـه آمــدنـد           شـرمـنـده اهـل جـود ز جـود مـکـررش

گردون اگر نه دور سرش باد، سرنگون           خورشید اگر نه خاک درش، خاک بر سرش

بحر سه گوهر است و یم هشت درّ ناب           آن هشت بحر و این سه گهر مدح گسترش

در کــودکــی مــعــلـم پــیــران پــارســا           صد پـور اکـثـم انـد ز شـاگـرد کـمتـرش

یحیی چو طفل کوچک مکتب نـدیـده ای           مـأمـون بـسـان عــبـدِ ذلـیـلـی بـرابـرش

زیـبـد که کعبه با حجـر و مـروه و صفا           گــردد هــمــاره دور رواق مــطـهـرش

نام محـمـد است مبارک بر او که هست           حُسن و جمال و خُلق و خصال پیمبرش

نامش مـحـمـد است و بُوَد پای تا به سر           زُهد عـلی و عصمت زهـرای اطهـرش

روشـن شــد از ولادت او دیـــدۀ رضــا           کوری چشم خصم که می خواند ابتـرش

بگشوده چشم و خواند به لب تا شهـادتین           چون جان خود گرفت رضا سخت در برش

از جوّ و ابر و مـاهی و یم تا گشود لب           تعـظـیـم کرد زادۀ هـارون به محضرش

نُـه سـالـه نـَه، امـام بشر بود پیش از آن           کــآدم دَمَـد روان خــدایـی به پـیـکــرش

آدم نـهــاده بــوســه به درهــای آسـتــان           حـورا گـرفـتـه آبـرو از خـاک مقـبـرش

دارد به دست خـویش کـلـیـد بـهـشت را           آنکس که روز حشر جواد است یاورش

جـان جـهـان فـدای امـامی که کرده حق           از کـودکـی به عـالــم ایـجـاد رهـبــرش

این است آن حدیقه که جود است میوه اش           این است آن سفینه که نور است لنگرش

مـن کـیــســتـم گــدای جــوادالائــمــه ام            آنکس که جود اوست همان جود داورش

هـنـگـام جـود، ابـر کـرم از کـفش خجل           وقـت دعـــا سـپــاه اجـابـت مـسـخّــرش

در کارزار، تیغ چو گیرد به دست خویش           یـاد آور عــلـی بـود و فـتـح خــیـبــرش

دارد به سیـنـه عـلـم رُسُـل را ز کودکی           باشـد به چـهـره نـور امـامـان دیـگـرش

در فُلک نـور، گر نگـری اوست نـاخـدا           بر چرخ علم، گر گذری اوست محورش

هر گه نـسیـم می وزد از شهر کـاظمین           عـطـر بهشت می دمد از خـاک معبرش

یا حضرت جواد هر آن کو گدای توست           هرگز نیـاز نیست به تخت و به افسرش

هـر کـس که گشت تـشنـۀ جـام ولای تو           از جـوی کـاظـمـیـن ببـخـشـند کـوثـرش

شـکـر خـدا که پیـش تر از صبـح آمـدن           "میثم" ز جـام عشق تو پر بود ساغرش

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

امـشب مـتـحـیـرم کــجـــا را نـگــرم            آیـا نـگـرم بـه آسـمـان یـا به زمـین؟

ارکــان زمیـن بـه رقـص در آمده اند            غـوغای عـجیبی شده بر پا به زمین

ای کاش کسی بود که با من می گفت            امشب چه خبر شده در أبوا به زمین؟

جـمعـی ز فــرشتـگـان نـدا سر دادند            آورده خـدا ولـیِ خـود را به زمـیـن

از بطن حـمـیـده و ز صـلب صـادق            آمـد پـسـری به نـام مـوسی به زمین

تا دیـده گـشـود ماه لـرزید و شکست            افتـاد از آسمـان در این جا به زمین

با خـیل فـرشـته هــا بـه هـمراه عـلی            آمد ز جنان حضرت زهرا به زمین

امـشب چه شود عـیـدی ما این بـاشد             یک لحظه نظر کنی خدایا به زمین

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

بر لب شـیـخ الائـمـه غنچه لبخـنـد شـوق           با نگـاهی سوی گـهـواره شکوفا می شود

عشق را احساس و با احساسِ قلبم عشق کن           زیر و رو کن خاک را کی مثل موسی میشود

در تمام دوره ها حجت به دنیا لازم است

اولین حجت پس از اتمام حجت کاظم است

وارث بر حقِّ عـلمِ باقـری و صادقی ست           بین شیخ عشق و سلطان بودن او منطقی ست

عاشق دین خـدا از نسـل یاس و مرتضی           عشق بازی از تبار ذوالفـقار عاشقی ست

پنجمین پشتش گل یاس است نسل او به پنج           میرسد با عطر نرگس شاید او هم رازقی ست

کربلا کشتی آزادی و ساحل حـیـدر است           کاظمین ما بین این کشتی و ساحل قایقی ست

از علی بود و علی گفت و علی شد وارثش           این علی خو، خود کلام الله ناب و ناطقی ست

تکیه گاه حضرت موسی اگر در غم عصاست

تکیه گاه و پشت هفتم رهبر عالم رضاست

آمـدم از او بـگــویـم تــا رضـایـیــم کـنــد           بـا نـگـاهـش مـرغ ایـوان طـلایـیـم کـنـد

حضرت باب الحوائج بود و حاجت داشتم           آمـدم از کــاظـمـیـنـش کـربـلایـیــم کـنـد

چشمم ازغمهای مشک خشک صحرا خیس بود           اشـک آوردم کـه جـایـش نـیـنـوائـیم کـند

یاد زیـنب یـاد ویـران و مصیـبت می کنم           تـا بــرای غـصـۀ عــمــه فــدایـیــم کـنـد

اربـعـیـن می آید و ذکر لـبـم لبـیک حسین           خواستم از او که وقف روضه خوانیم کند

تا توسل بر دم موسی ابن جـعـفـر می کنم

یـاد زنـدان غـم و هـجـران دلبـر می کـنم

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد

مى سزد امشب اگر طوطى طبعم پَر گشاید          جاى شعر از سینه ام لعل و دُرّ و گوهر بریزد

مى سزد امشب اگر از رحمت حق ابر رحمت          جاى باران بر زمین گه عطر و گه عنبر بریزد

مى سزد امشب اگر روح الامین از فرط شادى           بر سر خلق جهان از عرش اَعلا زَر بریزد

مى سزد امشب اگر از دیدن باب الحوائج          شادى از رخسار و نور از روى پیغمبر بریزد

مى سزد امشب اگر از مقدم موسى بن جعفر          اشك شوق از دیدگان ساقى كوثر بریزد

مى سزد، امشب اگر بهر نـثـار مقـدم او          آسمان از دیدگان خـویشتن اخـتر بریزد

مى سزد امشب اگر از یمن این مولود مریم          بهر كورى حسودان عود در مجمر بریزد

مى سزد امشب اگر از آسمان و ابر ظلمت          خاك غم بر فـرق خصم موسى جعفر بریزد

زد قدم در ملك هستى آن كه از یمن قدومش          وجد از دیوار و شادى و سرور از در بریزد

زد قـدم شاهى كه از بهر نـثـار مقدم او          زآسمان روح القدس از شوق دل اختر بریزد

آمد آن فرمان روایى كز براى مدحت او          جاى شعر از سینۀ ژولیده گان گوهر بریزد

مـژدۀ مـیـلاد تـو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحــۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنــاسـت

آمـدى و بـاب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خـداست

عـرش الـهـى اگـر، جـلوه گـه حق بود            بارگهت کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدوسـیـان، کـوى مـصـفـاى تـو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حـاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زنـدان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میـلاد تو، توأم اشک است و آه            چون که غمین هر دل از کوفه وشام بلاست

محـفـل مـولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخـند ما، هـمره اشک عزاست

صبـح انـوار هـدایـت مـوسى کاظم بود           صاحب سـرّ ولایـت، موسى کـاظم بود

آن گـلـسـتان ولایت کز نـسـیـم او دمید           گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

عقـل در تـفـسیر آیـات کمالش کى رسد           آیتى در صد روایت، موسى کـاظم بود

آفتابى چون على موسی الرضا را در وجود           مشرق صبح سعادت، موسى کاظم بود

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا           شب ما سوتـه دلان را سحـرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش           تـیـر جـانـسـوز دعـا را اثـرى داد خـدا

شـجـر طـیــبـۀ گــلـشـن طـاهـا را بــاز           هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا

تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف           صـدف بـحـر ولا را گـهــرى داد خــدا

اى صبا فاطمه را مژده بده کز ره لطف           صــادق آل نــبــى را پـسـرى داد خــدا

ملک از کنگرۀ عرش برین مـژده دهد           که به ما ناجى نیک و سیـرى داد خـدا

بـهــر آزادى ابــنــاء بــشــر بار دگــر           بـه بـشـر رهـبـر فـریــادگرى داد خــدا

تا کند زیر و زبر کـاخ ستـم را اى دل           مــژدۀ آیـت فــتـح و ظـفــرى داد خــدا

تا به پرواز در آید به جهان طایر فکر           امشب از شوق و شعف بال و پرى داد خدا

شادمـانم من ژولیده که از رحمت خود           به من بى هـنـر امشب هـنرى داد خـدا

بـه نـام نـامـی سـر، بـسـمـۀ تـعـالـی سر           بـلـنـد مـرتـبـه پـیـکــر، بـلـنـد بــالا سـر

فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد           که بندۀ تو نخواهـد گـذاشت، هر جا سر

قسم به معـنی لا یُـمکن الـفـرار از عـشق           که پُر شده است جهان، از حسین سرتاسر

نـگــاه کـن به زمـیـن! مـا رأیـت إلا تـن           بـه آسـمـان بــنـگــر! ما رأیـت إلا ســر

سری که گفت: من از اشتـیـاق لبـریـزم           به سـر سـرای خـداونـد مـی‌روم بـا سـر

هـر آنچه رنـگ تـعـلـق، مـبـاد بر بـدنـم           مـبـاد جـامـه، مـبـادا کـفـن، مـبـادا ســر

همان سری که "یحب الجمال" محوش بود           جـمـیـل بود، جـمـیـلا بـدن، جـمـیـلا سر

سری که با خـودش آورد بـهـترین‌ها را           که یک به یک، همه بودن سروران را سر

زهـیـر گفت: حـسیـنا! بخـواه از ما جان           حـبـیب گفت: حـبـیـبـا! بگـیـر از ما سر

سپس به معرکه عابس، " أجنّـنی" گویان           درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر

بنازم " أم وهـب" را، به پـارۀ تن گـفـت           بـرو به مـعـرکـه با سر ولی مـیـا با سر

خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید           گذاشت آخـر سـر، روی پـای مـولا سر

چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید           به روی چـادر زهـرا گـذاشت سقا، سر

در این قصیده ولی آنکه حُسن مطلع شد           همان سری است که بُرده برای لیلا سر

هـمـان که احـمد و محـمود بود سر تا پا           هـمـان سـری که خـداونـد بود، پا تا سر

پسر به کوری چشمان فـتـنه کاری کرد           پر از علی شود آغوش دشت، سرتـاسر

مـیـان خـاک، کـلام خــدا مـقـطـعـه شـد           میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر

حـروف اطـهـر قـرآن و نعـل تازۀ اسب           چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر

تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود           به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتی سر

جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است           جدا شده است و نـیـفـتاده است از پا سر

صــدای آیــۀ کـهــف الــرقـیــم مــی‌آیــد           بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر

بسوزد آن همه مسجد، بمیـرد آن اسـلام           کـه آفــتــاب درآورد از کــلــیــسـا ســر

دلـم هـوای حــرم کـرده اسـت مـی‌دانـی           دلـم هـوای دو رکـعـت نــمـاز بـالا سـر